اشعار

بیا به سـاحت خـورشیـد اِنَّـمـا بـرویـم            به دیـدن گــلی از گـلشـن کـسـا برویم

مدینه گشته چراغان ز نـور بارقـه‌اش            زده است دست تمنا شفق به صاعقه‌اش

جهان به دُرج ولایت یکی گوهر دارد            بــه گـاهـوارۀ عزّت عـلـی پـسر دارد

ببین به خانۀ زهرا حضور فوج ملک            گرفته راه سما را خـروش موج ملک

مـهـی ز گـسـتـرۀ آسـمـان فـرود آمــد            بــه گـوش بـادیـه آوای رود رود آمـد

کسی که خُلد برین را خدا به نامش کرد            مَلک زمین و زمان انس و جان سلامش کرد

کسی که جلوۀ حق در فروغ رویش بود            نشــان بوســۀ مستانـه بر گـلویش بود

ندیده چشم دو عـالـم چنـین طـلایـۀ او            نشسته شـاخۀ طـوبـی به زیر سایۀ او

به ابر گفتم از او چشم مهربان تر کیست            ز شرم، صاعقه زد، هرکجا رسید گریست

تو ای ترانۀ رودی که جاری عشق است            صفا ز یمن تو اندر صحاری عشق است

صـدای سبـز تو می‌آید از دل صحـرا            چه با صفا شده ای گل ز تو گل صحرا

نهفـته زورق عزّت به مـوج سینـۀ تو            شـرف نشسته چه مستانه در سفینۀ تو

بسیـط مهـبـط تو جـلـوۀ بهـاران است            رهین منّت خاکت بهشت رضوان است

نه اینکه ساقی ایمان اسیر جـام تو شد            هزار یوسف مصری یکی غلام تو شد

اگر به نام تو آدم لـبـش نـمـی‌جـنـبـیــد            چگونه عفو خدا را به چشم خود میدید

نجات نوح ز طوفان ز خیر و برکت توست            جهان و هرچه در آن است مات هیبت توست

کلام معـجـز صد مـوسی کـلیـم تـویی            طلایـه دار کـرامت تویی، کـریم تویی

گرفته فطرس اگر پَر ز یُمن مقدم توست            هزار چشمۀ احسان به چشم زمزم توست

فـدای مقـدم پاکـت جهان و هستی بـاد            بنازمت که دلت پُر ز حـق پرستی باد

به(آذری) نظری کن توای بصیرت عشق            ببخش رزق دلش را تو هُرم طینت عشق

حضرت عشق در پناه خـدا            بـسـلامـت بـرو سـفــر آقــا

آمـدیـم از بـرای بـدرقـه‌ات            هـمـۀ ایـل مـا فــدای شـمــا

راهی شهر مکه‌ای خیر است            حجّـتان بی‌خطـر بدون بـلا

دختران تو یک به یک مریم            پسران تو یک به یک عیسی

قاسم آورده با خودش نجمه            اکـبر آورده با خودش لیـلا

همه سیراب مشک آب عمو            هـمه مـدیـون غـیـرت سـقـا

چه حیایی چه عصمتی دارد            جـان فـدای سه سالـه‌ات آقا

می‌فـرستی رباب را مـروه            شیرخواره می‌آوری به منا

خواهرت را خودت سوارش کن            محملش را درست کن اینجا

ذره‌ای خاکی است چادر او            گریه اصلا برای چه حالا؟!

نکـند رفـته‌ای به روز دهم            نکـند رفـتـه‌ای به کـربـبـلا

در شلـوغـی مفـرط گـودال            تـشنـه‌ای ذبـح می‌شود تـنها

بدنـش زیـر نـیـزه‌ها مـانـده            سـرش امـا به دامـن زهـرا

پیش چشم حسین یک لشگر            می‌رود سمت خـیـمۀ زن‌ها

گـوشواره ز گوش می‌افـتـد            چند خلخـال می‌رود یـغـمـا

وای از قـتل عام آل رسول            وای از داغ روز عـاشـورا

حـسيـن قـافـلـه‌ات نـيّـتِ سـفـر دارد            تو ميروی و خدا از دلت خبر دارد

برای بدرقه اُمّ البنـين هم آمده است            به جای مادرتان دست بر كمر دارد

مسيرجاده زیاد است و دخترت كوچك            برای دختر تو اين سفـر خطر دارد

برای قـاسـم از ايـنجـا زره بـبـر آقا            براي پيكـر او سنـگـهـا شـرر دارد

بيا برای خـودت هم كـفـن بخـر آقا            ثواب دارد عزيزم كجا ضرر دارد

وداعـی تـلـخ کـردم بـا پـیـمـبـر            نـهـادم صـورتـم بـر قـبـر مـادر

دلـم تـنـگ حـسـن شد ای خـدایا            بـقــیـع رفــتـم بـرای بـار آخــر

****************

ببین زینب امانی بر تـنـم نیست            دگر چاره به غیر از رفتنم نیست

چنان در این سفر غارت شوم من            که حتی بنگری پیـراهـنم نیست

****************

نـوایـی مـی‌زنـد آتـش به سـیـنه            رود هـمـراه بـابـایـش سـکـیـنـه

رسد روزی که بی‌بـابـا بـیـایـد!            خـداحـافـظ، خـداحـافـظ مـدیـنـه

****************

دل بـی تـاب را تــابــی بــیــاور            شـبـم تـاریـکِ، مـهـتـابـی بیاور

شـده اُمُّ الـبَـنـیـن وقـت جــدایـی            بــرای بـــدرقــه آبــی بـــیــاور

****************

بود تا هـمـره من أشجـع الـنّـاس            کجا و کی کنم من درد، احساس؟!

ز چـشـم بَـد نـگـهـدارش خـدایـا            که گردد خیمه غارت بعد عباس

****************

نــبــاشـد ایـن وداع آخـــر مـن!            بـگـفــتـا رازهــایـی مــادر مـن

شود گـودال جمع پـنـج تن جمع            نَهَـد بـر دامـنـش مـادر، سـر من

****************

خـدایـا هم عـلیـمی هم خـبـیـری            پذیـرفـتم هر آن چه می‌پـذیـری

بـرای ما شـهـادت بـوده عـادت            ولــی ای وای از داغ اسـیــری

شب سخت وداع است و دلم تنگ            صدای ناله خـیـزد از دل سنگ
ز هر سو می‌زند غم بر دلم چنگ            نفـس آتـش شده از سـوز سـیـنـه

خـدا حـافـظ خـدا حـافـظ، مـدیـنـه

امـان از جــور و بـیـداد زمـانـه            حرم شد از حـرم بـیرون شبـانه
بـســان بــلــبــل بــی آشــیــانــه            رباب و فـاطمه، زینب، سکـیـنه
خـدا حـافـظ خـدا حـافـظ، مـدیـنـه

مـدیـنـه داد و بـیـداد از جــدایـی            بـزن نـالـه بـه شـور نـیــنـوایـی
که شد این قافـله کـرب و بلایی            عــدو را نیست با ما غـیر کـینه
خـدا حـافـظ خـدا حـافـظ، مـدیـنـه

دعـایـم بـود بر لب گـریـه کردم            نگـه کردم به زینب گـریه کردم
خدا داند که هر شب گریه کردم            کـنـار قـبـر زهــرای حــزیــنــه
خـدا حـافـظ خـدا حـافـظ، مـدیـنـه

مدینه گِل کن از اشکت زمین را            که من بُـردم گـل اُم‌ُّ الـبـنـیـن را
یگـانـه سـاقـی گـل‌هـای دیـن را            کـه نَـبـوَد در وفـا او را قـریـنـه
خـدا حـافـظ خـدا حـافـظ، مـدیـنـه

مـدیـنـه گــاه‌گـاهـی یـاد مـا کـن            ز چشمانت روان اشک عزا کن
دل شب دخـتـرانـم را دعــا کـن            که ایـنـانـنـد زهــرا را رهـیــنـه
خـدا حـافـظ خـدا حـافـظ، مـدیـنـه

شـب انـا الـیـه راجـعــون اسـت            چه گویم روز عاشورا که چون است
زمین کـربلا دریای خـون است            مـنـم در بیـن این دریـا سـفـیـنـه
خـدا حـافـظ خـدا حـافـظ، مـدیـنـه

شـب و گریـه و چشـم بیـدار من            به جز غم‌کسی نیست غمخوار من
غـریـبـانـه تـرک وطن مـی‌کـنـم            کسی نیست جز بی‌کسی یار من

زمین، آسمـان، مـاه و سیـارگـان            بـنـالـیــد بـر ایـن شـب تـار مـن
عجب نیست،گر نخل‌ها خون دل            بـنـوشـنـد از چـشـم خـونـبار من
مـدیــنـه مـیــسّــر نـگــردد دگـر            از امشب به خاک تو دیـدار من
مـدیــنــه ز داغ جــوانـان شــود            نـفـس شـعـلـه در سیـنـۀ ‌زار من
مـدیـنـه بـبـر دسـت سـوی سـمـا            دعـا کـن بــرای عــلـمــدار مـن

من از بهـر محـبوب سر می‌برم
نه یک سر، که هجده قمر می‌برم

مدیـنه! رود جـان بـرون از تنـم            چه سخت است از تو جدا گشتنم
مدینـه! امامی که از بهر دوست            گرفته است بر دست خود سر، منم
چنان سینه سازم سپـر پیش تـیغ            که خـون دلم جـوشد از جـوشـنم
مدینه! به هر سـو که من روکنم            سـرم را جـدا مـی‌کـنـنـد از تـنـم
پس از دادن سـر به غارت رود            نـه تـنهـا زره، بـلکـه پـیـراهـنـم
مدینه! به جای گل از ضرب سنگ            شود پُـر ز خـون جـبـین، دامـنم
روم تـا دهـم تن به شـمـشـیرهـا            کـه پـیـمـان یار است بـر گـردنم

مـدینه! مـن و وصلِ معـبود من
به جز کربلا نیست، مقصود من

مدینـه! خداحافظ ای شهـر نور!            غریبانـه امشـب شدم از تو دور
خدایا برون گشتم از شهر وحی            چو موسی که بیرون شد از کوه طور
خوشا آن نسیمی که هر شب کند            ز خاک تو و قبـر زهـرا عبـور
ز جـا خـیـز مـادر! بیـا هـمـرهم            که رفتم ز خاک تو با سوز و شور
ز اشـکـت بشـو زخـم‌هـای مـرا            چـو افـتاد در قـتـلگـاهت عبـور
سـرم را نگـه کـن به بـالای نی            تـنــم را بـبـیـن زیـر سـمِّ ستـور

سـلامـت کـنـد از سـر نی سـرم
خدا حافظ ای مـهـربـان مـادرم!

بـنــام خــدای جـهــان یـا مـحــمّـد            بخـوان یا محمّد! بخـوان یا محـمّد
بخـوان تـا بخـواننـد پیـوسته با تو            خـدا را زمـیـن و زمان یا محـمّـد

بخـوان تا بداننـد کون و مکـان را            خـدایـی بُـوَد لا مـکـان یـا مـحـمّـد
بخوان تا که برگِرد شمع وجودت            بـگـردند هـفـت‌ آسـمـان یـا محـمّد
تـو بگشـای لـب تـا بـروید مسیحا            چو گـل از کـویـر جهـان یا محمّد
بـر افروز تـا مـردگـان را ببخشی            به هر دم دوصد بار جان یا محمّد
سحـاب کـرامت بپـوش آسـمان را            که عـالـم شود بـوستـان یا مـحـمّد

تو نوحی خـلیلـی کـلیـمی مسیحی            تویی منجی انـس و جان یا محمّد
تو برگو، تو برگو، هوالحق هوالهو            تو بگـشا تو بگـشا زبان یا محـمّد
تو بخشی به مظلـوم روح رهـایی            تو گـیـری ز ظـالـم امـان یا محمّد
تو بـا نـور دانش دهــی بر خلایق            جـمـال خـدا را نـشـان یـا مـحـمّـد
تو با دادِ خـود دادِ مستضعـفان را            بگـیـری ز مستـکـبـران یا محـمّـد
تـو در شـدّت دشـمـنـی دوسـتـانـه            دل از دست دشمن ستان یا محـمّد
تو چـوپـان ایــن گـلّه‌ای تا قـیامت            تویی مـیـر این کـاروان یا محـمّـد
تو با ذوالفـقـار علـی سرکشان را            به خـاک مـذلّـت نـشان یا مـحـمّـد
فـنا مـی‌شود هـر چه باشد به عالم            به جز تو، تویی جـاودان یا محمّد
تبـسّـم به سنگ عدو زن اگر چند            شود از لبت خـون روان یا محمّد
اگر ساحرت خواند دشمن، نرنجی            تو او را سوی ما بخوان یا محـمّد
بخـوان تـا بخـواننــد با تو خدا را            زن و مرد و پیر و جوان یا محمّد
تـو اعجـاز کـن بـا بیـان فصیحت            تو پـیـغـام ما را رسان یـا محـمّـد

ز ما داوری، رهبری از تو زیـبد
هـمـانــا پـیـام‌آوری از تـو زیــبــد

بـرافــروز بــا چــهــرۀ عــالـم‌آرا            ببین و بخوان و بگو حـکـم ما را
تـمـام جـهـان است کــوه حــرایت            بگو ترک این تخته سنگ حرا را
بخـوان تا بخـوانـنـد با تو خـلایـق            خــدا را خـدا را خــدا را خــدا را
تــو را بـرگـزیـدیـم ما، تا بکـوبی            ســر بـولهـب‌هــا و بوجـهـل‌ها را
تو فرمان بده تا که بر فـتح خیـبر            گشاید عـلی دست خـیـبـرگـشـا را
بتان را به دست علی سرنگون کن            سـوا کـن ز غیر خـدا، مـاسـوا را
شـود تــا درون هـمـه از خـدا پُـر            برون از درون بـشر کـن هـوا را
به امّت بگو دل سرای الهی است            بگیرید از دیـو نفْـس ایـن سرا را
به شمـشیر توحـیـد از تن جدا کن            سر ظلم و بیداد و شرک و ریا را
به عزم تو بستـیم جنّ و مـلک را            مـطیع تو کـردیم ارض و سما را

زمین را ز فیض رسالت صفا ده            زمــان را بــه نــور نبــوّت بـیارا
اگر خواهی آری به کف یا محـمّد            دل خـصـم و بـیـگـانه و آشـنـا را
به مسکین تواضع، به سرکش تکبّر            به یاران مروّت، به دشمن مـدارا
پـیـام رسـای خــدا بـر لب تـوست            به عالم رسان ایــن پیــام رسـا را
هم اکنون که حکم رسالت گرفتی            بـرای امـامت بخـوان مـرتضا را
تو موسا و هارون، عـلی یا محمّد            پس از خود به هارون سپار این عصا را
اگر فـتـنه چـون اژدهـا سر برآرد            علـی می‌درد از هـم این اژدها را
علی، شهریاری که در عین قدرت            کـشــد از ره مهــر، نــاز گــدا را

علــی روزه‌داری که با بذل نانش            مـزیّــن کـند سـورۀ «هـل اتی» را
علی رادمردی که با فـرق خونین            به قـاتــل کـند بـذل، سهـم غـذا را
عـلی قـهـرمانی کـه با بذل تیغـش            به دشمن دهد درس مهر و وفا را
عـلـی آن امـامی که داده خـدایـش            مـقــام و جــلال هــمــه انـبـیـا را
عـلی از ازل دست «میثم» گرفـته            به او داده فـرمـان مـدح و ثـنـا را

که را زهـره تا مدح مـولا بگویـد
مگـر ذات بـاری تـعـالـی بگـویـد

نـور جهـانـگـیـر نـبـوّت رسید            عـیـد بـزرگ بـشـریّـت رسیـد
عـیـد خـدا عـید جـهـان وجـود            عید قیام است و رکوع و سجود

عـیــد رســول دو ســرا آمــده            مـنـجـی عــالــم ز حــرا آمــده
سـیّــد افــلاک ســلامٌ عـلـیـک            خـواجـۀ لـولاک سلامٌ عـلـیک
ای شـده لـبــریـز پــیــام خــدا            بخوان، بخوان، بخوان به نام خدا
بخوان، بخوان ای به دو عالم علم            بـه نـام آنـکـه آفـــریــده قــلــم
بخوان که هستی به تو دارد نیاز            بخوان که خلقت به تو آرد نماز
بخوان که آغاز پیام‌آوری است            بخوان که پایان ستم گستری است
بخوان که نابودی نااهل‌هاست            بخوان که ناکامی بوجهل‌هاست
بخـوان که توحـید کشد ناز تو            بخوان که عدل است سر افراز تو
بخوان و خود را سپر سنگ کن            بخوان و رخساره ز خون رنگ کن
غار حرا نه، همه جا طور تو است            زمین و آسمان پُر از نور تو است
نکته به نکته رو به رو مو به مو            آنچه که بـایـست بگـویی، بگو
بگو هو الحیّ و هو الهو، بگو            بگو خدا نیست به جز او، بگو
بگو همه خـدا پـرسـتـی کـنـیـد            ترک گناه و جهل و پستی کنید
بگـو بتـان دم از خـدا می‌زنند            خـدا، خـدا، خـدا صدا می‌زنند
بگو نـدای من نـدای خـداسـت            بگو که این صدا صدای خداست
بگو که توحـید نجـات شماست            بگـو که اسـلام حیات شماست
مـا به تـو حـکـم ازلـی داده‌ایـم            ما به تو قـرآن و عـلی داده‌ایم
قلب تو از تابش ما منجلی است            پیش تو ما، پشت سر تو علی است
حـبـیـب مـا تــو اول و آخـری            تـو بـر پـیــمـبـران پـیـام‌آوری
بعد تو پیغـامبری نیست نیست            حکم و کتاب دگری نیست نیست
ای ز تو انـبـیـا همه سـر بـلـند            کیست که بعد از تو کند سر بلند
اگر چه بر پـیـمـبـران خاتـمی            پـیـشـتـر از عــالـمـی و آدمـی
تــو از تـمـام انـبـیـا بــرتــری            تو یک پـیـمبرِ عـلـی پـروری
طـلعـت تو شمع ره انـبـیـاست            وزیـر تـو پــادشـه انـبــیـاسـت
کیست علی روح در آغوش تو            کیست علی بت‌شکـن دوش تو
کیست علی، علی است، ما را ولی            کیست علی، علی است تو، تو علی
عـلـی بـود تـمـام تـفـسـیـر تـو            علی است شیر ما و شمشیر تو
جسم تو و جـان تو یعنی عـلی            تـمـام قــرآن تـو یـعـنـی عـلـی
ساقه پیکان تو در شست اوست            دست ید اللهی ما دست اوست
خیل مـلک مـحـو جـلال توأند            شـیـفـتـۀ صـوت بــلال تــوأنـد
بوذر و مقداد مسلمان تو است            جنّت ما عاشق سلمان تو است
مهـر به درگـاه تو باشد مـقـیـم            ماه به انگشت تو گردد دو نیم
هر نفس پاک تو تکبیر ماست            حیدر خیبر شکنت شیر ماست
روح بشر تشنه تعـلیم تو است            خلقت ما یکسره تسلیم تو است
خیز و به جان و تن عـالـم بدم            در نـفـس خـستـۀ «میثم» بـدم

شب در سکوت کوچه بسی راه رفته بود            امـواج مـد واقـعـه تـا مـاه رفـتـه بـود

هر یوسفی که پیرهنی از کمال داشت            با طعن گرگِ حادثه در چاه رفته بود

حتی زمین که دیر زمانی خروش داشت            در خـلـسـۀ شکـفـتـن یک آه رفـته بود

دختر طلای زنده به گوری به گوش داشت            شیـطان به بزم مردم گمـراه رفته بود

تـنـهـا به مـکـه بود که در جـادۀ حـرا            مردی به شوق سیر الی الله رفـته بود

آن مرد هم تو بودی و تکبیر زن شدی

ذریّۀ حـقـیـقـی آن بت شـکـن شدی...

پلکـت میان معـرکه شمـشیـر می‌کـشد            چشم تو طرح حملۀ یک شیر می‌کشد

حتی علی که جوشن او پشت هم نداشت            می‌گـفـت در پـناه تو شمـشیـر می‌کشد

خورشید رزم‌های تو در خیبر و اُحُـد            خـطی به قصه‌هـای اساطـیـر می‌کشد

دنـدان تو شکـست ولی بـاز هـم کسی            از سـیـنـۀ تو نـعـرۀ تکـبـیـر مـی‌کـشد

کمتر به کار شستن این زخـم‌ها نشین            انـگـار قـلب دخـتـر تو تـیـر می‌کـشد!

تسبیح می‌شوی و دلت شوق و شور را            چون دانه‌های نور به زنجـیر می‌کشد

تـو مـظـهـر تـمـام صفـات خـدا شـدی

شایـان سجده و صلـوات و دعـا شدی

یک عمر شاهدی به دل باده نوش خود            با اینکه خود پیاله‌ای و می‌فروش خود

خلقت که سخت‌تر ز بنای مساجد است            از چه دوباره سنگ گرفتی به دوش خود؟

این قدردانی و "فتبارک" ز کار توست            یعنی که مرحبا بگو آخر به هوش خود!

گـفـتـی کــمـی ز مــرتـبـۀ رازقـیّـتـت            اما شدی دوباره خودت پرده‌پوش خود

گفتند وحی، جلوۀ علم حضوری است            آیا تو گوش می‌کنی آن‌جا به گوش خود؟

این‌ها که گفته‌ایم به معنای کفر نیست            ماییم و باز مـرکب لفـظ چـموش خود

ما را ببخش، جـز تب حـیرت نداشتـیم

ما واژه غیر وحدت و کـثرت نداشتیم

ارزانـی کـمـال تـو، قـلـب سـلـیـم بـود            مستی هـر پـیـامبـر از این شـمـیـم بود

آنجا که شـرح خـلـقت آدم نـوشتـه شد            وصف تو در کتاب به خلق عظیم بود

مردی به نام احمد، ازین راه می‌رسد            این حـادثـه، نـوشـتـۀ عـهـد قـدیـم بود

کوری چشم ظلمت شب راهه، مثل نور            تـنـهـا نـگــاه آیـنـه‌ات مـسـتـقـیـم بــود

فرعون نفس ساحر ما را چه خوش گرفت            مـحـو عـصای معـجـزۀ تو کـلـیـم بود

پَر زد خدیجه همچو ابوطالب از حرم            آن فصل، فصل هجرت دو یاکریم بود

این زخم‌ها به سینۀ تو غالب آمده است

دشوارتر ز شعب ابی‌طالب آمده است

خورشیدی است جلوۀ هفت آسمان تو            تـوحـیـدی است سیـرۀ پـیـشیـنـیـان تو

آن عرشیان که سجده به آدم نـموده‌اند            بـوسـیـده‌انـد بــا صـلـوات آسـتـان تـو

با آنکه صبر نوح به نفرین گشود لب            غیر از دعا نخواست بر امّت، زبان تو

جـدّت اگر چه لایق وصف خـلیـل شد            شـد واژۀ حـبـیـب سـزاوار جــان تــو

بر اسب باد بود سلیـمان، ولی نداشت            تیری که داشت لیـلة الاسـرا کـمان تو

موسی اگر برای تکـلّم به طـور رفت            شـد آسـمـان هـفـتـم حـق مـیـزبـان تـو

بـا گـردبـاد خـاک، اگـر آســمـان رود            کی می‌رسد به پـله‌ای از نـردبان تو؟

نـورت چو آفـتاب در آفـاق جلوه کرد

از سینه‌ات مکـارم اخـلاق جلـوه کرد

کـردیم در حـریـم تو دست دعـا بـلـند            ای آنکه هـست مـرتـبه‌ات تا خـدا بلند

بر دامن شـفـاعـت تو چـنـگ می‌زنـد            دستی که کـرده‌ایـم بـه یـا ربـنّـا بـلـنـد

خورشیدی آن قدر که به جسمت نمانده است            حـتـی نـسـیـم سـایـۀ کــوتــاه یـا بـلـنـد

هـمـراه دسته‌هـای گـل یـاس، می‌شود            نـام تو از صـلابـت گـلـدستـه‌ها بـلـنـد

کـفر از هـراس موج تو نابـود می‌شود            هرچند چون حـباب شود از هـوا بلـند

این جمع را بگو که به تحقیر کم کنند            از پشت حجـره‌های جهالت صدا بلـند

حـتـی خـیـال دوری اگـر بـال گـسترد            حـنـانـه‌ایـم و نــالـۀ مـا در قـفـا بـلـنـد

ما را به حـال خویش مبـادا رها کنی!

این کار را؛همیشۀ رحمت، کجا کنی؟

تحـسـیـن آیـه‌هـای خـدا را خـطـاب‌هـا            مـسـت شـراب لــم یـلـد تـو خـراب‌هـا

مـنّـت نـهـاده‌ است خـدا بـعـثـت تو را            یعنی برای عکس تو تنگ است قاب‌ها

از بس شکـفـته باغ دعـا زیر پلک تو            دارنـد اشـک‌هـای تو عـطـر گـلاب‌ها

پیـشی مگـیر این همه در گـفـتن سلام            شرمـنـده می‌شونـد ز رویت جـواب‌ها

از غصه‌ها محـاسن پـاکت سپـیـد شد؟            یا پـیـر می‌شـونـد بـرایت خـضاب‌ها؟

بس نیست این‌که پات ورم کرده از نماز؟            مگذار حسرت این همه بر چشم خواب‌ها!

ما را به روز واقـعـه تـشنه رها مکن            تا هست مـهـر دخـتـر پـاک تـو آب‌ها

امـواج شـوق، ساحـل امن تو دیـده‌انـد            «آرامش است عاقـبت اضطـراب‌ها»

فاسق شگفت نیست به عاشق بدل کنی

وقـتی که بالّتی هی اَحْسَنْ جَـدَل کنی!

با آن‌که خلقـت است طفـیـل امیری‌ات            دم می‌زنی به نزد خـدا از فـقـیری‌ات

حتّی به کـودکی ز خـدا جـلـوه داشتی            خورشید، خانه داشت به دندان شیری‌ات

با آن‌که تاج و تخت سلیمان هم از خداست            معراج می‌رویم ز فـرش حصیری‌ات

کمتر به شرح سورۀ هـود آستـین گشا            می‌تـرسم آیه‌ها ببـرد سمت پـیـری‌ات

آفــاق را چــو آیـۀ انـفـاق زنــده کـرد            از پـابـرهـنـگـان خـدا دستـگـیـری‌ات

با آن‌که ناز می‌دمـد از سر بـلـندی‌ات            شوق نماز می‌چکد از سر به زیری‌ات

کوری چشم سامری از جنس نور هست            هارون‌ترین وصّی خدا در وزیری‌ات

وقتی سخن ز لطف بهار ولی شکـفت

بر غنچـۀ لـبـان تو نام عـلـی شکـفـت

دنـیـا شـنـیـد نـام عــلـی را بـهـار شـد            چابک‌ترین غـزال فضیلت شکـار شد

با آن‌که آفـتـاب تو سایه نـداشتـه است            خـورشیـد آن امام تو را سـایـه‌وار شد

از چـشمۀ حـماسۀ تو آب خـورده بود            برقـی که مـیهـمـان تب ذوالـفـقـار شد

آری برای مرحب و عمرو بن عبد ود            حتی شکست خوردن از او افتخار شد

هر چند برکه بود در آغاز خود غدیر            جـوشیـد و رودخـانـه‌ شد و آبـشار شد

آن صبح بر محاسن او خون نشسته بود؟            یـا بـاغ یـاس چـهـرۀ او لالـه‌زار شد؟

شمـشیر را به فرق عـدالت نـشانـده‌اند

چیزی مگر ز مزد رسالت نخوانده‌اند؟

آن‌جا که جلوه‌های شب قـدر پر گشود            اوصاف کـوثـر تو در آفـاق رخ نمود

در شـرق آسـمـانی پـهـلـوی دخـتـرت            خورشید بوسه‌های تو گرم طلوع بود

وقتی که عطر فاطمه آهنگ باغ داشت            شوق قناری لب تو داشت این سرود:

بر روشنـای خـانـۀ هـارون من سـلام            بر دامن طلـوع حـسین و حـسن درود

حتما پس از تو دختر تو داشت احترام!            حـتما مدینه فـاطـمـه را بعـد تو ستـود

یک مژدۀ تو فاطمه را شاد کرده بود:            تو زود می‌رسی به من ای بی‌قرار، زود

این چند روزِ دخـتر تو چـند سال بود

دلــتـنـگ نــام تـو ز اذان بــلال بــود

بـاغ تو بـا دو یـاسـمـن آغـاز می‌شـود            با غـنچـه‌هـای نـستـرن آغـاز می‌شود

آری، بـقـای دین تو با هـمـت حـسیـن            در شـور نهضت حسن آغـاز می‌شود

آیات از عـقـیـق لبـش شـهـره می‌شود            راه حـجـاز از یـمـن آغــاز مـی‌شـود!

درصبح صلح او که پُر از عطر کربلاست            هفتاد و دو گل از چمن آغـاز می‌شود

صلحش اگر چه ختم نمی‌شد به ساختن            از هُرم طعـنه سوخـتـن آغاز می‌شود

این غصه بعد مرگ به پایان نمی‌رسد            این داغ، تـازه از کـفـن آغـاز می‌شود

آن‌قـدر تـیـر بـوسه به تـابـوت می‌زند            تا خـون ز صفحۀ بـدن آغـاز می‌شود

آری تـنی که از اثـر زهـر شـد کـبـود

ای کـاش در کـنـار مـزار تو دفن بود

ما مانده‌ایم و معنی مکـتـوم این کتاب            ما مانده‌ایم و مستی معصوم این شراب

تا هفت پرده راز حـسینت عـیان شود            گـفـتـیم هـفـت مرتـبه تکـبـیر با شتاب

پایـین ز منـبر آمدی، آغـوش واکـنـان            یعنی دلت نداشت به هنگام گریه، تاب

این نور از تو بود که بر شانه‌ات نشست            جـز آفـتـاب جـای نـدارد بـر آفـتــاب!

حـتما ز فـرط بـوسـۀ بی‌وقـفـۀ تو بود            که بر لب حسین نمانده است هیچ آب!

حـتـی به وقـت مـرگ اجـازه نـداده‌ای            از سینه‌ات جدا شود آن عطر و بوی ناب

حـالا نگـاه کن که ز صحـرای کـربلا            این‌گونه، دختر تو، تو را می‌کند خطاب:

این کشتۀ فتاده به هامون حسین توست

وین صید دست و پا زده در خون حسین توست

نامت هزار مرتبه از قلب و جان گذشت            آری مگر ز یاد خدا می‌توان گذشت؟

هر تازه لقمه‌ای که به دست فقیر رفت            از سفـرۀ کـرامت این خـانـدان گذشت

حـتـی مـنـاره‌هـا همه در وجـد آمـدنـد            وقتی که نامت از سر باغ اذان گذشت

دیگـر چگـونه بین زمین تـاب آوری؟            وقتی بُراقت از سر هفت آسمان گذشت

در اشتیاق روی تو از جان گـذشته‌ایم            دنیا غم تو نیست که نتوان از آن گذشت

دیـدیـم بستر تو و گـفـتـیم که چه زود            باید ز پـیـش آن پدر مهـربـان گـذشت

گیرم که باغ زنده بماند در این خـزان            آخر چگونه می‌شود از باغبان گذشت؟

چون حمزه تا همیشه کـنار اُحُـد بمان

آه ای پـدر کنار یـتـیـمـان خـود بـمـان

دمید ماه رجب رویتـش مبارک باد            به دوستان خـدا نعـمتش مبارک باد

نـزول بارقـۀ رحـمـتش مبـارک باد            محـمـد آمده و بـعـثـتـش مبارک باد

که بعثتش حرکت داد چرخ هستی را

که هجرتش برکت بود حق پرستی را

سپـیـده دم ز حـرا آفـتـاب برخـیـزد            فروغ رحمت حق بی‌حجاب برخیزد

ز صخره صخرۀ آن عطرناب برخیزد            سحر که شهر خدایان ز خواب برخیزد

امین مکـه رهایی ز مستـیـش بدهـد

نـویـد مذهب یـکـتا پرستـیـش بدهـد

الا چو کعبه سرافـراز ای ابوطالب            به شکر سفره بیـانداز ای ابوطالب

به نظم شهـر بـپـرداز ای ابـوطالب            به خیل طایـفه کن ناز ای ابوطالب

که پروریدۀ دستت پیامبر شده است

یتـیم مکه بر مکـیـان پدر شده است

بزرگ مرد چهل ساله با رُخی چون ماه            رسیده است و به راز پیمبری آگـاه

دهند تهـنیـتش زآنچه بگذرد در راه            به این ندا که محمد تویی رسول الله

بشارتی که عـمـو زادۀ خـدیجه دهد

امـیــد بــر دل آزادۀ خـدیـجـه دهــد

نفس کشیدن او نکهت خدایی داشت            برای خسته دلان مژده رهایی داشت

به درد مردم محروم آشنایی داشت            که در جهان عرب اینهمه فدایی داشت

خلوص وصبرو رضا را زبس به کارگرفت

به نیم قرن جهان را در اختیار گرفت

خـلیل نیست ولی برخـلیـل نـاز کند            به روی عـالم درهای عـلـم باز کند

کـلیـم پیش رخـش سجدۀ نـیـاز کـند            مسیح پشت سر مهـدیش نـمـاز کـند

نـظـر ز آمـدن انــبـیـاء والا اوسـت

بزرگ معجزۀ نون والقـلم با اوست

کسی که عـالم ایجاد بی‌قـرارش بود            جـوامع بـشریت در انـتـظارش بود

رسید و وحدت و آزادگی شعارش بود            چو حُسن خلق سلاحی دراختیارش بود

محـمد آمد و آورد هرچه خوبی بود

کتاب او در حکمت به روی خلق گشود

کجاست غیرت عمار و عزم سلمانش            که زنده گشت مدائن ز عدل و ایمانش

کجاست منطق بوذر عـلیه عثمانش            که کُشت دشمن دین را به تیغ بُرهانش

اگر به راه بـزرگـان دین برآمـده‌ایم

به کـاخ های مجـلـل چرا در آمده‌ایم

مدیـنه از تو به بیت الحـرام می‌نازد            حرم ز فیض تو بر هر مقام می‌نازد

خـدا ز بـنـدگـیـت بر انـام مـی‌نـازد            عرب ز نام تو بر خاص و عام می‌نازد

ولی دریغ که این افتخار پوشالی است

تمام دعوی اهل حجاز تو خالی است

ازاین قبیله که بر خاص و عام حمله کنند            گهی به کوفه وگاهی به شام حمله کنند

به مسلمین یمن صبح و شام حمله کنند            بعید نیست به بیت الحرام حمله کنند

خدای قدرت خود را کشیده بر رخشان

مدافـعـان حـرم می‌دهـند پـاسخـشان

مـدافـعـان حـرم بـاور عـلـی دارنـد            به پیش دیدۀ خود خـیـبرعـلی دارند

جهاد نامـه‌ای از دخـتر عـلی دارند            امید مرحمت از هـمسر عـلی دارند

قسم به فاطمه محبوب قلب فاطمه‌اند

مدافــعان حـرم زینبی تر از همه‌اند

جـلـوه‌ای از رخ معـشوق به ما تابـیده            نوری از جنس خدا در همه جا تابیده

مکّه روشن شده، خورشید حـرا تابیده            ای خـدیجـه پـدر فـاطمه آمد، صلوات

دست پُـر آمده امـروز محـمد صلوات

آمد از سمت حرا، نور نبوّت به جبین            آمد از سمت حرا، قـاری قـرآن مبـین

آمد از سمت حـرا، مرد پـیام آور دین            او که مسرور می‌آید، شده پیغـمبرمان

أشـهَـدُ أَنَّ مـحـمـد شده پـیـغـمـبـرمـان

او که از روز نخستین و ازل احمد شد            او که در غار حـرا، مـنتخب ایزد شد

شد حرا میکده‌اش، مستِ می سرمد شد            جبـرئیـل آمده و جام نـبـوّت در دست

تا که با خواندن قرآن نبی گردد مست

نزد او چهرۀ ابلیس حضیض است چقدر            وحی از غنچۀ لبهاش لذیذ است چقدر

این نبی نزد خداوند عزیز است چقدر            خاص بوده که به او سورۀ کوثر دادند

خوش بحالش، که به او حیدر صفدر دادند

او رسول است و شده حرف حسابش قرآن            هدیه‌اش بر همه توحید پرستان، ایمان

آمـده تـا که بـسـازد ز گِـل مـا انـسـان            مـا اگـر مـاه خـدا، مـاه مـحـرم داریـم

از سـر سـفـرۀ پیـغـمـبـر خـاتـم داریم

مصطفایی که به جز زجر ز کفار ندید            از یَـد بـولهـب مـکــه کــم آزار نـدیـد

دور خود یار، به جز حیدر کرار ندید            روی غمهاش به جز فاطمه مرهم نگذاشت

سنگ دشمن به لبش خورد، ولی کم نگذاشت

آمـده تا کـه بـتـی قـبـلـۀ مــردم نـشـود            کعبه از لات و هـبل، غـرق تألّم نشود

کعبه خود سنگ نشانیست که ره گم نشود            به خداوند، به قـرآن و به جان ثقـلـین

قـبـلۀ اصلی عـشاق جهان است حسین

آقا اگـر به بـزم تو مـهـمـان نمی‌شـدیم            اینگونه عاشقانه غـزلخـوان نمی‌شدیم
حـتـی اگـر مـحـبّـت بـی‌حـدِّ تـو نـبـود            سوگند برخودت که مسلمان نمی‌شدیم

اخلاق نیک تو همه را جذب کرده است            بی‌مهر تو که صاحب ایمان نمی‌شدیم

قـطعـا اگر که خـتم رسـالت نمی‌شدی            ما مفـتخـر به مذهب سلـمان نمی‌شدیم

در جـهـل مـانـده بود تـمـامی عـقـل‌ها            حـتما اگـر که پـیـرو قـرآن نـمی‌شدیـم

تو روشـنـای مشـعـل سـبــز هـدایـتـی
پـایـان کــار امـر خــدا در رســالـتـی

نـقـل مـحـافـل هـمـۀ مـا کـلام تـوسـت            شیریـنی دهان رطب ذکـر نـام توست

هر کس نرفـت راه تو گمـراه می‌شود            روشنگـر مسیـر حـقـیـقی پـیام توست

بـاید به سـیـرۀ عـمـلی‌ات عـمـل کـنیم            راه سـعـادت بـشـریـت مــرام تـوسـت

جـایی که جبـرئـیل هـم آنجا نـمی‌رسد            اوج هـمـیـشـگـی بـلـنـدای بـام تـوست

دل زنده شد به عشق تو چیزی که بی‌گمان            ثبت است بر جریده عالم؛ دوام توست

امشب بخوان به نام خدایی که منجلیست
از این به بعد یار و مددکار تو علیست

کیست این مرد که اوصاف پیمبر دارد            از قدم تا به سرش هیبت حـیـدر دارد

بی‌عصا آمده و حضرت موسی شده است            ریشه در سلسلۀ حضرت جعـفر دارد

بی‌سبب نیست اگر حـاجت ما را داده            به لـبـش زمـزمـۀ سـورۀ کـوثـر دارد

دلم از سوز غمش در تب و تاب افتاده            دلم از سـوز غـمـش داغ مکـرّر دارد

چند وقتی است که دنبال اجل می‌گردد            کـنـج زنـدان بـلا روضـۀ مــادر دارد

پیکـرش از چه چنین بین گـذر افـتاده            یک نفر نیست تنش را ز زمین بر دارد

لا اقـل چـنـد کـفـن بهر تـنـش آوردنـد            شکرحق روی تن سوخته‌اش سر دارد

پـسـرش آمـده بــالای سـرش امـا بـاز            روضه خوان دل من روضۀ اکبر دارد

همه جا را تن صد چاک عـلی می‌بینم            بس که در پیکر خود زخم ز خنجر دارد

صاحب فضل چرا کنج قفس محبوسی            در سیه چالی و با سلـسله‌ها مأنـوسی

این سیه چال همان آرزوی قلبی توست            حـال مشغـول دم یـا رب و یا قـدّوسی

گشت تسبیح تو صد دانه زنجـیـر بـلا            تو به هرحال که باشی پدر قـقـنوسی

دست و پایت شده سرد،آب شده ارکانت            پای تا سر تو سبک تر ز پر طاووسی

گاه در آرزوی دیدن معـصومـه‌ای و            گاه در فکر غریبی رضا در طوسی

با سرانگشت روی خاک رضا را بنویس            تا که روشن شود از نام پسر فانوسی

نه مشخص شده روزت نه مشخص شامت            نـه اذانـی نه نـوایـی نـه دم نـاقـوسـی

آه از سندی شاهک که دلت را آزرد            تـو زلالـی و اسـیـر پـسر منـحـوسـی

تشنه لب بودی و دشمن به عزایت خندید            او نـفـهـمـیـد که تو زاده اقـیـانـوسـی

کسی که گردش چشمش مدار دنیا بود            دمش مسیح و نگاهش بهشت رویا بود

وجـاهـت نـبـوی از شمـایـلـش پـیدا            تـمـام دلـخـوشـی دودمـان طـه بـود

تـمـامی سکـنـاتـش نـشانـۀ رحـمـت            ادامـۀ بــرکــات وجــود مــولا بـود

درست مـثـل نـگـاه مـحـبـت زهـرا            عنایـتـش به دل عـاشقـان شیـدا بود

ابوالکریم ِکریم و ابوالرئوفِ رئوف            مسیر آمد و رفـتـش پُر از تـمنّا بود

صبور بود و تجـلیِّ کاظمین الغـیظ            کرامت حَسن از خُلق او هویدا بود

نیاز نیست بگویم چه روی ماهی داشت            قدش قیامت و ابروی او مصلّا بود

کنار سفرۀ این مرد مهربان هر روز            برای هرچه گرفتار خسته جان،جا بود

کسی که شرح کمی از فضائلش گفتم            جناب باب حـوائج؛ امام موسی بود

بلای شیعه خرید و به کنج زندان رفت            ز بسکه خوب و رئوف و رحیم و آقا بود

سیاه چاله کجا و بهشت عـاطـفـه‌ها            بهار داد به دنیای این و آن تا... بود

تمام قد به حضور خدای عز و جل            قیام داشت و سرشار از تقاضا بود

ابوالغریبِ غریب و ابوالشّهیدِ شهید            شهادتش همۀ روضه‌های گـویا بود

چگونه روضه بخوانم از این غریبی که            پناه هر چه گدای غریب و تنها بود

اسیر سلسله پا و، اسیـر غـل دستش            و کار دشمن او خـنده و تـماشا بود

چه آمده به سرش که شکسته می‌نالید            میان دست قنوتش دعای زهـرا بود

چگونه روضه بخوانم؟ اجازه مادر جان!            حرامزاده‌ای آمد که زشت سیما بود

دوباره معبر تنگ و نگاه خون آلود            دوباره دست کسی روی ماه بالا بود

دوباره آه، کسی روی خاک می‌غلطید            کسی که حجت پروردگار یکتا بود

لبـش گهی به دم آه ... آه معـصومه            گهی به نغمۀ قدسی یا رضا وا بود

چه قدر پشت سر او کفن فراهم شد            چه چشمها که در آن روز داغ دریا بود

گریز می‌زنم اینجا به روضه‌هایی سخت            نمی‌شود که در این لحظه‌ها شکیبا بود

دلـم گـرفـتـه برای شهـیـد عـاشـورا            همانکه زینت دوش جناب طـه بود

جـراحت تن او مثل سیّـد سـجـاد...            ز پشت حلـقۀ زنجـیر کـینه پیدا بود

همانکه گوشۀ گودال تشنه و زخمی            به پیش دیدۀ خواهر فتاده از پا بود

همانکه لحظۀ نحر گلوی حق گویش            حریم کنگرۀ عرش غرق غوغا بود

همان که بر سر غارت نمودن بدنش            میان چـند حـرامیِّ پـست دعـوا بود

همانکه بر سر نیزه سرش نشست و شکست            تنش بدون کفن روی خاک صحرا بود

هـنـوز اسیـر نـمـاز تـوأند زنـدان‌ها            و پـایـبـنـد نگـاهت دل نـگـهـبـان‌ها

تو مثل یک نفس تازه حبس می‌گشتی            تویی که در نفست گم شدند طوفان‌ها

چه خلوت خوشی!آرام زیر لب گفتی            و سجـده کردی، جای تـمام انسان‌ها

نشد طلوع کنی تا تو را طواف کنند            تـقـیـّه کـار شـدنـد آفــتـابـگـردان‌هـا

تو یوسفی و مجازات یوسفی این است            چـنین دهـند گـواهـی تـمـام قـرآن‌ها

ارث از نبی بُـرده پـیمبر بودنش را            مانـند زهـرا مثـل حـیـدر بودنش را

از یـوسف مصری زنـدانی بپـرسید            از مـاه رویـان علت سـر بودنش را

دارد فقط از نام فـرزنـدان این مرد            ایـران تـمام فخـر كـشور بودنش را

با اِبْنِ مـوسی ها فـقـط تثـبـیت كرده            شیراز با مشـهـد بـرادر بـودنش را

آقـا نـبــودی تـا بـبـیـنـی بـه بــرادر            معصومه ثابت كرده خواهر بودنش را

با این همه زنجیر خواهد بُرد در گور            مرگ، آرزوی بین بستر بودنش را

هـم درد مـادر بودنـش توجـیه كرده            یك عمر در زندان پسِ در بودنش را

از باز تاب نـور در این شیـشۀ سبز            فهـمـیـده‌ام عـمق مُـشَجَّـر بودنش را

می‌شد بفهمی در سكوت سرد زندان            از خش خش شلاق لاغر بودنش را

موسی بن عمران هم نمی‌آورد طاقت            یك لحظه از موسی بن جعفر بودنش را

طایر عـرشم و عمریست اسیر قـفـسم            خود به زندانم و در دل شده زندان نفسم

شجـر طـور تجـلاّیـم و در آب و گـلـم            لالۀ دامن زهـرایم و در خـار و خـسم

مرگ صد بار ملاقـات کند هر روزم            جز اجل در دل شب سر نزند هیچکسم

تا که از بـاد صبا بوی رضا را شنوم            کاش می‌بود خدا، روزنه‌ای در قـفسم

در دل حبس به دل حـبس شده فـریادم            من که در هر دو جهان بر همه فریاد رسم

تازیانه مزن ای سندی شاهک به تـنم            غم معصومه و هجران رضا هست بسم

من که بودم بری از آز و مبرّا ز هوی            زیر زنجـیـر ستـم کُـشـتـۀ اهل هـوسم

«میثم» آزادیم امضا شده خود می‌شنوم            کـآیـد از قـافـلۀ مـرگ صدای جـرسـم

به سیاه چال زندان چه خوش است شور و حالم           که گذشته با تو یا رب شب و روز و ماه و سالم

چه غم ار فراق یاران کُشدم به روزگاران           که محیط حبس دشمن شده محفل وصالم

من و گـریـۀ شـبـانه به تـنـم بود نـشـانـه           که عدو به تـازیـانه زده در سیـاه چـالـم

ز سما گذشته آهم به زمین چکیده اشکم           ز نفـس فتاده قـلبم به قـفـس شکـسته بالم

گـل بـاغ آشـنـایـی پـسـرم رضـا کجـایی           ز چه در بـرم نیایی شده وقـت ارتحـالـم

زده‌ام در این قفس پر که یکی به من زند سر           همه غـافـلـنـد از من تو بیا بـپـرس حالم

سرو جان به کف نهادم به عدو شکست دادم           شد از آن بدست و گردن غل آهنین مدالم

وطـنـم بود مـدیـنـه غـم غـربـتم به سیـنه           ز کـدام غصّه گـویـم به کدام غـم بـنـالـم

به سرشک چشم زهرا به شرار قلب حیدر           به رسول و اهلبیتش به خدای ذوالجلالم

که اگر هـراز نوبت بِکُشند و زنده گردم           چو به راه دوست باشد نرسد به دل ملالم

هله ای امام هفتم نگهی به اشک «میثم»           که به موج غم توسّل به محمّد است و آلم

بریـدم از همه تا خـلوت وصال گرفتم            که با تو در دل زندان بسته، حال گرفتم

خمید سرو قدم، آب گشت شمع وجودم            مـه تـمـام بُـدم، صورت هـلال گـرفـتم

به جای آن که بخوانم زکس برات رهائی            سراغ روی تو در روز و ماه و سال گرفتم

به دست و پا و بدن حلقه‌های سلسله‌ام بین            تو لطف کردی و من این همه مدال گرفتم

اگر چه رفته‌ام از یاد خلق، خرّم از آنم            که جا به یاد تو در این سیاه چال گرفتم

چنان به یاد عزیزان، دلم گرفته در امشب            که از جمال رضا بوسه با خیال گرفتم

به افتخار بگو میثم این سخن به دو عالم            که خط سرخ ولای عـلی و آل گرفـتم